با دیدن و یا شنیدن نامش، یاد فیلم‌های شاد و سرخوشانه‌ای می‌افتیم که مأموریتشان خنداندن مخاطب بوده است.او جزو معدود بازیگرانی است که هم در فیلم‌های کمدی و هم در درام‌های جدی خوب ظاهر شده است. مثل بازیکن فوتبالی که می‌تواند با هر دو پای چپ و راست محکم و استادانه به توپ ضربه بزند.او را در فیلم‌های «شنای پروانه»، «لاتاری»، «خورشید»، «جان‌دار» و ... می‌بینیم یادمان می‌رود که او همان بازیگر شوخ و شنگ فیلم‌های «هزارپا»، «اکسیدان» و «آینه بغل» است. جواد عزتی در فیلم «شیار 143» ساخته نرگس آبیار نقش کوتاه، اما تاثیرگذاری داشت تا ثابت کند که به راحتی می تواند خودش را در قالب بهترین کاراکترهای ژانرهای مختلف در سینما جای دهد .
جواد عزتی  سال‌ها در خیابان‌های مختلف، تئاتر خیابانی کار کرده است که به مراتب سخت‌تر از تئاتر صحنه‌ای است.چون در تئاتر خیابانی با آدم‌هایی طرف هستیم که نه برای تماشای تئاتر آمده‌اند و نه بلیتی خریده‌اند، فقط ممکن است چند دقیقه بایستند و به تناسب احوالاتشان تکه‌ای هم بپرانند یا تلاش کنند در کار بازیگر اخلال به وجود آورند. تئاتر خیابانی به‌طور رسمی بازیگرساز است.

 شاید همین پختگی ناشی از تجربه کار تئاتر باشد که  او را در اوج شهرت ، دوباره به سمت تماشاگر می کشاند و در مصاحبه ای می گوید : من اعتقاد دارم در هر کاری ابتدا تماشاگر باید شما را دوست داشته باشد و این لزوما با طنازی یا شیرین کردن کاراکتر صورت نمی گیرد. در هر فیلم سعی کردم شخصیت را برای مخاطب آشناتر و دوست داشتنی تر کنم. 
برای او که آرام آرام راه خودش را از دل تئاتر به سریالهای تلویزیونی و نقش های کوتاه سینمایی باز کرده بود، انتخابهای هوشمندانه و نبوغ او در نزدیکی به نقش و کاراکتر مورد نظر ، پاداشی به غیر از شهرت و ایستادن در صف اول محبوبترین و پرفروش ترین بازیگر سینمای ایران را برای او نمی توانست داشته باشد.
او جزء معدود ستاره های سینمای ایران است که علیرغم درخشش چشمگیرش در آثار جدی و کمدی ، نتوانسته است جایزه بهترین بازیگری را از جشنواره فجر دریافت کند ( حسرتی که آه از نهاد بسیاری از علاقمندانش برای بازی در فیلم شنای پروانه بر آمد ) اما چیزی که معلوم است، چه با سیمرغ و چه بی سیمرغ، عزتی یک‌تنه می‌تواند فیلمی را چه از منظر کیفیت سینمایی و چه جذب تماشاچی بالا بکشد و این اتفاقی است که برای کمتر کسی در سینمای ایران می‌افتد

منبع: دیالوگ نیوز