این بازیگر در فیلم «علف‌زار» و «بی‌رویا» با کاظم دانشی و آرین وزیردفتری در اولین تجربه ساخت فیلم بلند سینمایی‌شان همکاری کرده است. «علف‌زار» که در روز دوم جشنواره به نمایش درآمد، رتبه سوم را در میان 5 فیلم برتر آرای مردمی جشنواره فجر دارد و «بی‌رویا» نیز دیروز در خانه جشنواره رونمایی شد. در ادامه، گفت‌وگویی با مائده طهماسبی درباره تجربه حضور در این آثار و نقش سختی که در «علف‌زار» برعهده داشته، می‌خوانید.

 
در فیلم «بی‌رویا» چه نقشی بازی کردید؟
در «بی‌رویا» حضوری مهمان‌وار دارم و برای آرین وزیردفتری دو سکانس بازی کردم. خیلی از فیلم نامه آن خوشم آمده بود و حیرت‌انگیز است. فیلم بسیار عجیبی است و قصه عجیبی دارد. باید آن را تماشا کنید، به همین دلیل نمی‌توانم راجع به نقش خودم و فیلم توضیح بدهم. باید بیشتر تماشا شود بعد درباره آن صحبت کنیم. «بی‌رویا» قصه در قصه است و فضای بسیار ابزورد و عجیبی دارد.
 
پس با توجه به کوتاه بودن نقش، به دلیل فیلم نامه که مورد پسندتان بود حضور در این فیلم را پذیرفتید.
بله دقیقا و به دلیل حضور پسر بااستعداد و نازنین آرین وزیردفتری. گروه هم بسیار خوب بودند، صابر ابر، طناز طباطبایی، شادی کرم‌رودی و دیگر عواملی که حضور داشتند گروه جوان و بسیار خوبی بودند، کار کردن با آن‌ها بسیار لذت‌بخش بود.
 
برای بازیگری مانند شما با سابقه و تجربه فراوانی که دارید، آن اعتماد برای همکاری با جوانان فیلم‌اولی چطور شکل می‌گیرد؟
من خیلی زیاد به آن چه در درونم می‌گوید «این کار را انجام بده» تکیه می‌کنم. امسال دو فیلم در جشنواره دارم و با دو پسر جوان که فیلم اول‌شان را ساختند کار کردم. در درجه اول فیلم نامه و نقش، در درجه دوم صحبت‌هایی که با کارگردان دارم در هر رده سنی که باشد و در درجه سوم تهیه‌کننده به عنوان کسی که پشتوانه بزرگی‌‌ ‎است برای کار، همه این‌ها اِلمان‌های مهمی برای بازیگر هستند تا نقش را قبول بکند. یک مجموعه است که باعث می‌شود نقشی را قبول کنید و این اتفاق در هر دو فیلم برای من افتاد.
 
پس تجربه و سابقه کارگردان چندان برایتان ملاک نیست؟
نه، البته به هرحال زمانی که کارگردان باتجربه است، آدم در این موقعیت خیلی زیاد فکر نمی‌کند. کار کردن با جوان‌ها را بسیار دوست دارم، این نسل نسل عجیب و غریبی هستند. امسال چند فیلم‌اولی داریم که کارهایشان برای «فیلم اول» درخشان بوده. منتقدان فیلم‌ها را تماشا می‌کنند می‌گویند این فیلم خوب است و دیگری خوب نیست، اما شما باید نگاه کنید که یک پسر 29 ساله «علف‌زار» را می‌سازد. وقتی به من می‌گوید از 18 سالگی مشغول نگارش، تحقیق و تفحص بوده، خب این برای فیلم ما یک سرمایه است.
 
کار با کدام یک از این دو کارگردان برایتان پرچالش‌تر بود؟
نقشی که در «بی‌رویا» بازی کردم خیلی پرچالش نبود و فضای عجیب و بسیار خوبی داشت، اما کار با کاظم دانشی برای من بسیار پرچالش بود. نقش آن زن بیچاره‌ای که 4 پسر متجاوز دارد و چنین بلایی به سرش می‌آید، چالش خیلی بیشتری برایم داشت.
 
نقش سختی بازی کردید، با توجه به این که نقش کاملا از شما دور و شخصیت خاصی است، چطور به آن نزدیک شدید؟
صحبت‌های اولیه‌ام با کاظم دانشی خیلی به من کمک کرد. کاظم فیلم‌های کوتاهی را در دادسراها ساخته و روی اتفاق‌ها کار کرده است. درباره خیلی از کِیس‌ها و نمونه‌ها با من صحبت کرد و واقعا با «جزئیات»، همه را برای من شرح داد، من هم فکر می‌کردم اگر مادری باشم که چنین بلایی سرم بیاید، چه حسی خواهم داشت. نمی‌دانم تا چه حد توانستم آن را باورپذیر کنم، اما سعی کردم این حس را از درون خودم بیرون بکشم و نشان بدهم.
 
«علف‌زار» در آرای مردمی رتبه بالاتری از «بی‌رویا» دارد، فکر می‌کنید به دلیل سوژه خاص فیلم است، فکر می‌کنید «بی‌رویا» هم پس از جشنواره در زمان اکران، مورد توجه قرار خواهد گرفت؟
«بی‌رویا» فردا (دیروز) رونمایی می‌شود و چون کنفرانس مطبوعاتی‌اش فرداست و آن جا بیشتر درباره فیلم صحبت می‌شود، بعید نیست آن هم تماشاچی بیشتری را جذب کند. نمی‌دانم، نمی‌توانم حدس بزنم. چون من جامعه سینماروی الان ایران را خیلی زیاد نمی‌شناسم، کرونا آمده، دوستان سینما نمی‌روند، سینما رفتن را فراموش کرده‌اند، ولی «علف‌زار» به دلیل آسیب‌شناسی و نمونه‌هایی که به واقعیت نزدیک بود، احتمالا بیشتر به دل مردم می‌نشیند.
 
بازی شما در «علف‌زار» مورد توجه قرار گرفته، به نظر داوران و کسب جایزه فکر می‌کنید؟
نه، دیگر سن و سال من از این که بخواهم رویاپردازی کنم درباره جایزه و این که چه می‌شود و چه نمی‌شود گذشته است. خوب است که آدم دیده شود، مورد توجه قرار بگیرد و اسپات لایت (نورافکن) روی او بیاید، اما اگر نیاید هم زندگی ادامه دارد و داریم کارمان را می‌کنیم.
 
در واقع یعنی جایزه دیگر جذابیت و جایگاه گذشته را برایتان ندارد؟
همیشه وقتی تشویق می‌شوی، ابراز علاقه‌ای که مردم می‌کنند، همه برای من جایزه و عشق است. واقعا هرکسی به من سلام می‌کند، احساس نزدیکی دارد، کارم را می‌بیند و دوست دارد، برایم جایزه است، حالا جایزه جشنواره‌ای بیشتر دیده می‌شود. خیلی درگیرش نیستم، دغدغه‌اش را ندارم و برایم هدف نیست.
نویسنده : مائده کاشیان

منبع: خراسان