مکرمه صدیق - تشکل های فرمایشی و سیاسی و تجاری غیرمردمی وغیرتخصصی در حوزه های فرهنگ و هنربویژه سینما که درواقع اهداف وسیاست ها و برنامه های حزبی و گروهی را دنبال می کنند،همانندیک فضاوزمین فوتبال هستند که بازیکنان درشرایط کنونی و به ناچار درآن به بازی مشغول اند وباتوصیه و سوت دولتی ها وارگانی هاوپول مردم،توپ بازی هنر وسینمارا بادست وپا وبه نوبت وارد دروازه های یکدیگرمی کنند!این تشکل ها که باسازمان هاوجریان های مستقل و ملی و مردمی فرهنگی مغایرت تام فرم و معنادارند،باسرگرم کردن وسرکار گذاشتن بازیکنان با گل وسوت وشوت واینکه که کاپیتان ودروازه بان، گلزن و... باشند،بازیکنان رابه دنبال توپ خود به این سو وآن سومی کشند ودر انتها هم کاپ خودساخته راسوت زنان منافع پرست حزبی به موزه زیرخاکی های خوداضافه می کنند. این همه در حالی است که می دانیم دردوران حاکمیت نگاه و شیوه قبیله ای برفرهنگ و مرداب سینمای کنونی، هیچ کس سینماگروهنرمندوشناگر نمی شود وراه رهایی سینما ازبیماری ها و بحران ها، ایجادسینمای ملی و مردمی است. درغیراین صورت،بازیکنان تاسال ها بایددرزمین دولتی ها وارگانی ها به دنبال توپ ثروت و شهرت و مقام آقایان بدوند،هواداران سینمایی و رسانه ای آنها با ساده لوحی تشویقشان کنند و برندگان  کاپ ها و خورندگان مال ها و نابودگران هنر وسینما،همچنان به ریش آن هاوملت بخندند.کشمکش ها وجنجال ها وبازی خوردن هاوطناب کشی های قدرتی اخیرشورای صنفی نمایش و تهیه کنندگان درهمین زمین و باهمین توپ و باهمین سوت و شوت زنان اتفاق می افتد. لذا چیزی غریب و تازه نیست و بازی ادامه دارد!