---

گروه بین المللی بحران: چگونه برجام در کما زنده ماند؟

ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﻋﻤﺮ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻏﻴﺎﺏ ﻳﮏ ﻋﻀﻮ ﮐﻠﻴﺪی ﺁﻥ ﺳﭙﺮی ﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻼﺵﻫﺎی ﻣﺠﺪﺍﻧﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺮﺍی ﺗﻀﻌﻴﻒ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻫﻤﺮﺍﻩ بود. ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ، ﺟﺎﻥ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﺎی ﻗﺪﺭﺕ ﺟﻮﻫﺮﻩ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺍﺳﺖ.

در اواسط ژانویه 2021 مصادف با آخرین روزهای ریاست رابرت مالی بر گروه بین‌المللی بحران و پیش از انتصاب به عنوان نماینده دولت بایدن در امور ایران، این نهاد ضد جنگ، در گزارشی مبسوط درباره امکان احیای برجام نوشت: ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺟﺎﻣﻊ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﺸﺘﺮک ﺩﺭ ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ ﺳﺎﻟﺮﻭﺯ ﺍﺟﺮﺍی ﺁﻥ، ﺩﺭ ﺗﻘﺎﻁﻌﯽ ﺗﻌﻴﻴﻦﮐﻨﻨﺪﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻓﻘﻨﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2018، ﺑﺎ ﺯﻳﺮ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﺮﺩﻥ ﻫﺪﻑ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﺮﺟﺎﻡ، ﺣﻴﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖﻫﺎی ﻣﺆﺛﺮ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﮔﻴﺮی ﺑﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﺯﺍی ﻭﻋﺪﻩ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ، ﺟﺎی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺨﻠﻔﺎﺕ ﺗﺪﺭﻳﺠﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺑﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭی ﻣﺠﺪﺩ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺩﺍﺩ.

ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺎﺯﻭﮐﺎﺭی ﺑﺮﺍی ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﻭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻳﮑﺠﺎﻧﺒﻪ "ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﯽﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺽ ﮐﻪ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﮐﻤﺮﺷﮑﻦ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﻮﺷﮏﻫﺎی ﺑﺎﻟﻴﺴﺘﻴﮏ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍی ﺧﻮﺩ ﻫﻢ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺗﯽ ﺑﺪﻫﺪ.

کارزار 3بعدی ایران در پاسخ به کارزار فشار حداکثری
ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺁﺳﻴﺐ ﺷﺪﻳﺪی ﺑﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺯﺩ، ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻫﺪﻑ ﺭﺍﻫﺒﺮﺩی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﻘﻖ ﮐﻨﺪ: ﺭﻫﺒﺮان ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ – ﻳﺎ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺷﻮﺭﺵﻫﺎی ﺩﺍﺧﻠﯽ – ﺑﺎ ﮐﺎﺭﺯﺍﺭ ﺳﻪﺑُﻌﺪی ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪﺗﺪﺭﻳﺞ ﺗﻮﺍﻓﻖﻫﺴﺘﻪﺍی ﺭﺍ ﻧﻘﺾ ﮐﺮﺩ، ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻮﺷﮏﻫﺎی ﺑﺎﻟﻴﺴﺘﻴﮑﺶ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﻁﻮﺭ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻁﺮﻳﻖ ﺷﺒﮑﻪ ﻣﺘﺤﺪﺍﻧﺶ ﺩﺭ ﻟﺒﻨﺎﻥ، ﺳﻮﺭﻳﻪ، ﻋﺮﺍﻕ ﻭ ﻳﻤﻦ ﺑﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﺍﻳﺎﻻﺕﻣﺘﺤﺪﻩ ﻭ ﻫﻢﭘﻴﻤﺎﻧﺎﻧﺶ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ، ﺑﻪﺧﺼﻮﺹ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎﻥﺳﻌﻮﺩی، ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ.

ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ، ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻓﻘﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﯽﻫﺎی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ‌بینی ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻳﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺭژﻳﻤﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﻴﺪﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪﺍی 180 ﺩﺭﺟﻪ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺭﺳﻴﺪ.

راز بقای برجام
ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺯﺍﺭ "ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ، ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪﺯﺣﻤﺖ، ﺟﺎﻥ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻣﻀﺎﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﺍی ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﯽ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﻭﺭﻭﺩ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺥ ﺳﻔﻴﺪ، ﺣﺎﻻ ﺗﻼﺵﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺷﺎﻟﻮﺩﻩﺍی ﺑﺮﺍی ﺣﺮﮐﺖ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺍﺣﻴﺎ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ.

ﺑﻘﺎی ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺑﻪ ﺭﻏﻢ "ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﻣﺆﻳﺪ ﻣﺰﺍﻳﺎی ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﻳﮑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺮﺍی ﺗﻬﺮﺍﻥ، ﭼﺸﻢﺍﻧﺪﺍﺯ ﻋﺎﺩیﺳﺎﺯی ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی، ﺍﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻘﺾ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻌﻬﺪﺍﺗﺶ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ. ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺭی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻭ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﺩﻭﻟﺖ ﺣﺴﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩ ﻣﻨﺤﺼﺮﺑﻪﻓﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﯽﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﺮﺍی ﮐﺸﻮﺭﻫﺎی 1+4 (ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ، ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﺭﻭﺳﻴﻪ، ﭼﻴﻦ ﻭ ﺁﻟﻤﺎﻥ)، ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺆﺛﺮﺗﺮﻳﻦ ﺗﻮﺍﻓﻘﻨﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺭژﻳﻢ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﻨﻊ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﻼﺡﻫﺎی ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ. ظاهراً ﻧﮕﺎﻩ ﺟﻮ ﺑﺎﻳﺪﻥ، ﺭﺋﻴﺲﺟﻤﻬﻮﺭی ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ، ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍﮐﻪ ﻭی ﺭﻭﻳﮑﺮﺩ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺟﻤﻬﻮﺭی ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﺎﻣﻼً ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺍﺳﺖ.

ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺣﺎﻣﯽ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺗﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺍﺟﺮﺍی ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﻗﺖ ﭘﯽﮔﻴﺮی ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. در ادامه گزارش مروری ﺑﺮ ﺗﺤﻮﻻﺕ ﻋﻤﺪﻩ ﺳﺎﻝ 2020، ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﺼﺎحبه ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻡﻫﺎی ﮐﺸﻮﺭﻫﺎی 4+١، ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ، ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ، ﻭ ﺩﻭﻟﺖﻫﺎی ﺧﺎﻭﺭﻣﻴﺎﻧﻪ صورت گرفته است.

ﮐﺎﺭﻧﺎﻣﻪ برجام: ﮐﺎﺭﺩﺁﺟﻴﻦ ﻭﻟﯽ ﺯﻧﺪﻩ
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2019، ﻳﮏ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺎﻡ، ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻋﻤﻠﯽ ﻧﺸﺪﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﻘﺾ ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺧﻮﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ، ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﭘﻴﺸﺒﺮﺩ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺧﻮﺩ، ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻋﺎﺩیﺳﺎﺯی ﮐﺎﻣﻞ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﻴﻔﺘﺪ، ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﮔﻴﺮی ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2020 ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺁژﺍﻧﺲ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺍﻧﺮژی ﺍﺗﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﺟﺮﺍی ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺣﻞﻧﺸﺪﻩ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺖﻫﺎی ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭘﺮﺗﻨﺶ ﺑﻮﺩ. ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ، ﺩﻭ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﻬﻢ – ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﺄﺳﻴﺴﺎﺕ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﻧﻄﻨﺰ ﺩﺭ ژﻭﺋﻴﻪ 2020 ﻭ ﺗﺮﻭﺭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﺭﺷﺪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻧﻮﺍﻣﺒﺮ 2020 – ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺳﻄﺢ ﻏﻨﯽﺳﺎﺯی ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ 20 ﺩﺭﺻﺪ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﻫﺪ.

1. ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ ﻫﺴﺘﻪﺍی ایران؛ نقض برگشت‌پذیر؟
طی ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺝ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2018 ﻭ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﺠﺪﺩ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ، ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ "ﺻﺒﺮ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﻳﮏ"، ﺍﻋﻀﺎی ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺕ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩیﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ 2019 ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺒﺮﺩ، ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖﻫﺎی ﻫﺴﺘﻪﺍی     ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﺞ ﮔﺎﻡ ﺗﺪﺭﻳﺠﯽ ﻧﻘﺾ ﮐﺮﺩ:
ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﺳﻘﻒ 300 ﮐﻴﻠﻮﮔﺮﻣﯽ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﺑﺎ ﺧﻠﻮﺹ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻭ ﺁﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ؛
ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺳﻄﺢ ﻏﻨﯽﺳﺎﺯی ﺍﺯ ﺣﺪ 3.67 ﺩﺭﺻﺪ ﻣﺠﺎﺯ ﺩﺭ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺑﻪ 4.5 ﺩﺭﺻﺪ؛
ﻭﺳﻌﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﻔﻴﻮژﻫﺎی ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ؛
ﺍﺯﺳﺮﮔﻴﺮی ﻏﻨﯽﺳﺎﺯی ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺖ ﻓﺮﺩﻭ؛
ﻭ ﻧﻘﺾ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖﻫﺎی ﻭﺿﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺭ ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﻔﻴﻮژﻫﺎی ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮐﺎﺭ.

ﺩﺭ ژﺍﻧﻮﻳﻪ ﺳﺎﻝ 2020، ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﺗﮑﻤﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﮔﺎﻡ، ﮔﻔﺖ ﮐﻪ "ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺟﺰء ﮐﻠﻴﺪی ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖﻫﺎی ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﯽ ]ﺑﺮﺟﺎﻡ[ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﺳﺖ."

ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﻟﻐﻮ ﻧﺸﺪﻥ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ، ﺑﻪ    ﺑﺨﺶﻫﺎﻳﯽ ﺍﺯ ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ ﺑﺮﺟﺎﻣﯽﺍﺵ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﺪ. ﺳﻪ ﻁﺮﻑ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻢ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎی ﺗﺮﻭﺋﻴﮑﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ (ﺁﻟﻤﺎﻥ، ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻭ ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ) ﻭ ﻫﻢ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﺯﻭﮐﺎﺭ ﺣﻞ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺷﮑﺎﻳﺖﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻧﻘﺾ ﺗﻌﻬﺪ ﻁﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻄﺮ ﻓﺴﺦ ﮐﻞﺗﻮﺍﻓﻖ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ.

ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2020، ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺗﺨﻠﻔﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖﻫﺎی ﺑﺮﺟﺎﻡ، ﺑﻪ ﺟﺰ ﺫﺧﻴﺮﻩﺳﺎﺯی ﺁﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ. ﺁژﺍﻧﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻳﮑﻢ ژﻭﺋﻴﻪ 2019 ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺳﻘﻒ 202.8 ﮐﻴﻠﻮﮔﺮﻣﯽ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﻏﻨﯽﺷﺪﻩ ﻣﺼﺮﺡ ﺩﺭ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﺮﺩﻩ، ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺭﺷﺪ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺍﻳﻦ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﺩﺭ طول ﺳﺎﻝ 2020 ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﺎ ﻧﻮﺍﻣﺒﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ 2443 ﮐﻴﻠﻮﮔﺮﻡ، ﻣﻌﺎﺩﻝ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﻘﻒ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

دانش برگشت‌ناپذیر
ﻁﺒﻖ ﺗﺎﺯﻩﺗﺮﻳﻦ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﯽ ﺁژﺍﻧﺲ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﻣﺒﺮ 2020، ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻏﻨﯽﺳﺎﺯی ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﺳﻄﺢ 4.5 ﺩﺭﺻﺪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ، ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺩﺳﺎﻣﺒﺮ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺷﺪ، ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻏﻨﯽﺳﺎﺯی ﺭﺍ ﺑﻪ 20ﺩﺭﺻﺪ، ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺎﻡ، ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﺍﺩ. ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺨﻄﯽﻫﺎ ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺑﺮﮔﺸﺖﭘﺬﻳﺮﻧﺪ.

ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺷﺮﮐﺎی ﺑﺮﺟﺎﻡ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦﺑﺎﺭﻩ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﺫﺧﻴﺮﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﻏﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﮐﻤﺘﺮ ﻏﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﮐﺮﺩ، ﻭﻟﯽ ﺩﺍﻧﺸﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺑﺮ ﺭﻭی ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﻔﻴﻮژﻫﺎی ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ، ﺩﺍﺋﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ. ﻳﮏ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺕ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﮔﻔﺖ: "ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ. ﺩﺭﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻧﯽﻫﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺍﻧﺶ ﻓﻨﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﯽﺩﻫﺪ".

ﻳﮏ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺕ ﺍﺭﺷﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽﻫﺎ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﺮﺍﻧﯽﻫﺎ LEU (ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﺑﺎ ﺧﻠﻮﺹ ﭘﺎﻳﻴﻦ) ﺫﺧﻴﺮﻩ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺭﻭی ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﻔﻴﻮژﻫﺎی IR-2، IR-4 و IR-6 ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺭﻳﺎﺿﯽ ﻣﺪﺕ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﺮﻳﺰ (ﺯﻣﺎﻥ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍیﻏﻨﯽﺳﺎﺯی ﻣﻮﺍﺩ ﺷﮑﺎﻓﺖﭘﺬﻳﺮ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮﺍی ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻳﮏ ﺳﻼﺡ ﻫﺴﺘﻪﺍی) ﺭﺍ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺭﻭی 12 ﻣﺎﻩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﺪﻑﻫﺎی ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞﻭﺻﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖﻫﺎی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ.

ﺭﻭﺯ 15 ژﻭﺋﻦ، ﺭﺍﻓﺎﺋﻞ ﮔﺮﻭﺳﯽ،  ﻣﺪﻳﺮﻋﺎﻣﻞ ﺁژﺍﻧﺲ، ﺑﻪ ﺷﻮﺭﺍی ﺣﮑﺎﻡ ﺍﻁﻼﻉ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ "ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺟﺪی ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭی ﮐﺮﺩﻩ، ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﮏ ﺳﺎﻝ، ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺑﺤﺚ ﻣﺤﺘﻮﺍﻳﯽ ﺑﺮﺍی ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎی ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻣﻮﺍﺩ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎی ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻋﻼﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ."

ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ، ﺷﻮﺭﺍی ﺣﮑﺎﻡ ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩیﺳﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﻋﻀﻮ ﺑﺮﺟﺎﻡ (ﺁﻟﻤﺎﻥ، ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻭ ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ) ﺭﺍ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻌﻠﻞ ﺑﺎ ﺁژﺍﻧﺲ ﻫﻤﮑﺎﺭی ﮐﻨﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﮔﺮﻭﺳﯽ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺮژی ﺍﺗﻤﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﻮﺍﻓﻘﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍی ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺖﻫﺎی ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ؛ ﺑﺎﺯﺭﺳﺎﻥ ﻣﺎﻩ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻳﺖﻫﺎ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺁژﺍﻧﺲ ﺑطور ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺫﺭﺍﺕ ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﺁﻧﺘﺮﻭﭘﻮژﻧﻴﮏ ﻳﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2019 ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺖ ﺗﻮﺭﻗﻮﺯﺁﺑﺎﺩ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﻫﺪ. ﺁژﺍﻧﺲ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ اظهاراﺕ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ "ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻓﻨﯽ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻧﺒﻮﺩﻩﺍﺳﺖ."

از خرابکاری در نطنز تا ترور شهید فخری‌زاده
ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺩﻭﻡ ﺳﺎﻝ 2020 ﺩﻭ ﺭﺧﺪﺍﺩ ﻣﺨﺎطرﺍﺕ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎی ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﺍﺩ.

ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ژﻭﺋﻴﻪ، ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺮژی ﺍﺗﻤﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ الفاظی ﻣﺒﻬﻢ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ "ﺣﺎﺩﺛﻪ"ﺍی ﺩﺭ ﺗﺄﺳﻴﺴﺎﺕ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﻧﻄﻨﺰ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ، ﻭ ﺑﻌﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺭﺕ "ﺧﺮﺍﺑﮑﺎﺭی" ﻳﺎﺩ ﮐﺮﺩ. ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻥ "ﺧﺴﺎﺭﺕ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ" ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺄﺳﻴﺴﺎﺕ ﺭﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﺳﺨﻨﮕﻮی ﺁﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﺳﻴﺐ "ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﮑﻤﻴﻞ ﻭ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﻔﻴﻮژﻫﺎی ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥﻣﺪﺕ ﮐﺎﻫﺶ ﺩﻫﺪ."

ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ، ﻋﻠﯽﺍﮐﺒﺮ ﺻﺎﻟﺤﯽ، ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺮژی ﺍﺗﻤﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ، ﺍﻳﺮﺍﻥ "ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻨﯽ ﺑﺰﺭگﺗﺮ، ﻣﺪﺭﻥﺗﺮ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎﺕ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﮐﻮﻫﯽ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻧﻄﻨﺰ ﺑﺴﺎﺯﺩ." ﺩﺭ ﭘﯽ ﺁﻥ، ﺁژﺍﻧﺲ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﻔﻴﻮژﻫﺎی IR-2 ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻏﻨﯽﺳﺎﺯی ﺳﻮﺧﺖ ﻧﻄﻨﺰ ﮐﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖﻫﺎی ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﻧﻘﺾ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺩﺳﺎﻣﺒﺮ، ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺁژﺍﻧﺲ اطلاع ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﻪ ﺁﺑﺸﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ IRM-2 ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻧﺼﺐ ﮐﻨﺪ.

ﺍﮔﺮ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﺎﻩ ژﻭﺋﻴﻪ ﺩﺭ ﻧﻄﻨﺰ ﺁﺳﻴﺒﯽ ﻋﻤﺪی ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﯽﻫﺎی ﻣﺎﺩی ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ، ﺭﺧﺪﺍﺩ ﺩﻭﻡ ظاهراً ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﯽ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﻫﺪﻑ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ. ﺭﻭﺯ 27 ﻧﻮﺍﻣﺒﺮ، ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﻳﺮﺍﻥ ترور ﻣﺤﺴﻦ ﻓﺨﺮیﺯﺍﺩﻩ ﻣﻬﺎﺑﺎﺩی، ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺍﺭﺷﺪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻧﻮﺁﻭﺭی ﻭ ﭘﮋﻭﻫﺶ ﺩﻓﺎﻋﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ "ﺣﻤﻠﻪﺍی ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﺘﯽ" ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪ، ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮﺩ. ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﮔﺰﺍﺭﺵﻫﺎی ﺁژﺍﻧﺲ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2015 ، ﻓﺨﺮیﺯﺍﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﺌﻮﻝ "پروژه ﺁﻣﺎﺩ" ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﯽ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﻧﺘﺎﻧﻴﺎﻫﻮ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ، ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻓﺸﺎی "ﺁﺭﺷﻴﻮ ﻫﺴﺘﻪﺍی" ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮﺭﺍﻥ ﺍﻁﻼﻋﺎﺗﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭﺳﺎﻝ 2018 ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺎ ﺫﮐﺮ ﺍﺳﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ.

ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ترور ﻓﺨﺮیﺯﺍﺩﻩ، ﻣﺠﻠﺲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪﮐﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﮐﺜﺮﻳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ، طرح "ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺭﺍﻫﺒﺮﺩی ﺑﺮﺍی ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﻭ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ" ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻄﺮﺡ ﺑﻮﺩ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﮐﺮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻓﻮﺭی ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺩﺍﺭﺩ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﻀﺎﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﺟﺎﻡ طی ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﺟﺮﺍی ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ، ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﺭﺍ ﻟﻐﻮ ﻧﮑﻨﻨﺪ، دولت ملزم به اجرای ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮ ﺍﺳﺖ:

ﺁﻏﺎﺯ ﻏﻨﯽﺳﺎﺯی ﺑﻴﺴﺖ ﺩﺭﺻﺪی ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﻭ ﺫﺧﻴﺮﻩﺳﺎﺯی ﺳﺎﻻﻧﻪ 120 ﮐﻴﻠﻮﮔﺮﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ؛
500 ﮐﻴﻠﻮﮔﺮﻡ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ ﻏﻨﯽﺳﺎﺯی ﺷﺪﻩ؛
ﻧﺼﺐ ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﻔﻴﻮژﻫﺎی  IR-2 و IR-6 ﺑﻴﺸﺘﺮ؛
ﺍﺣﺪﺍﺙ ﻳﮏ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻓﻠﺰ ﺍﻭﺭﺍﻧﻴﻮﻡ طی ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ –ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮ ﺭﻭﻳﺶ ﻫﻢﺍﮐﻨﻮﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪه؛
ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﺑﺮﺍی ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻥ ﻧﻴﺮﻭﮔﺎﻩ ﺁﺏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺭﺍک ﺑﻪ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺁﻥ؛
ﻭ ﺗﻌﻠﻴﻖ ﺍﺟﺮﺍی ﭘﺮﻭﺗﮑﻞ ﺍﻟﺤﺎﻗﯽ ﻣﻌﺎﻫﺪﻩ ﻣﻨﻊ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺳﻼﺡﻫﺎی ﻫﺴﺘﻪﺍی.

ترفند دیپلماتیک با چاشنی منافع سیاسی داخلی
ﺣﺴﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺧﺮﺩﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ "ﺑﺮﺍی ﺭﻭﻧﺪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎی ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﻣﻀﺮ ﺍﺳﺖ" ﻭ ﺻﺎﻟﺤﯽ، ﺭﺋﻴﺲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺮژی ﺍﺗﻤﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺑﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮﺍی ﺑﺮﺍﻭﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩ اما ﺷﻮﺭﺍی ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻣﺼﻮﺑﺎﺕ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺷﻮﺭﺍی ﻋﺎﻟﯽ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﯽﺩﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﺮﺩ.

ﺳﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﻋﻀﻮ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺍﺯ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﺍﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍﻳﯽ ﻧﮑﻨﺪ، ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﺟﺮﺍی ﺷﺮﻁ ﻓﻮﺭی ﻗﺎﻧﻮﻥ – ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻏﻨﯽﺳﺎﺯی ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺎﻡ – ﺧﻮﺩﺩﺍﺭی ﮐﺮﺩ.

ﮐﻤﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻥ، ﻳﮏ ﻣﻘﺎﻡ ﺁژﺍﻧﺲ ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺮﺍﻧﯽﻫﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺳﻄﺢ ﻏﻨﯽ ﺳﺎﺯی ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺩﺭﺻﺪ ﺳﺮﻳﻊ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ، ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﺷﺪﻧﯽ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ طول ﺑﮑﺸﺪ، ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪی طولانی ﻧﻴﺴﺖ. ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﮐﺠﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﻨﺪ، ﻭﻟﯽ طول ﺩﺍﺩﻧﺶ ﺑﺮﺍی ﻣﺪﺕ ﺩﺭﺍﺯ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ."

2. ﺗﻌﻬﺪ غرب ﺑﻪ ﻟﻐﻮ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ؛ جنگ اقتصادی
ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﻁﯽ ﺳﺎﻝ 2020 ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﻳﮑﺠﺎﻧﺒﻪ ﻫﺪﻑﻫﺎی ﺍﻳﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﮐﻠﻴﺪی، ﺷﺮﮐﺖﻫﺎ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩﻣﺘﻌﺪﺩی ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﻳﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﮐﺮﺩ. ﻅﺎﻫﺮﺍً ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﻟﻐﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﻮی ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻌﺪی ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻪﮔﻴﺮی ﮐﻮﻭﻳﺪ ﺁﺳﻴﺐ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺯﺩ، ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺭ ﺍﺿﺎﻓﯽ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﺩﺭﻫﻢﺷﮑﺴﺘﻪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ، ﺗﻼﺵﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺑﺮﺍی ﺣﻔﻆ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﻧﺪﺍﺩ.

از تحریم بانکی و نفتی تا تحریم صنایع و چهره‌های سیاسی
ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﻳﮑﺠﺎﻧﺒﻪ ﮐﻤﺎﮐﺎﻥ ﻋﻨﺼﺮ ﮐﻠﻴﺪی ﮐﺎﺭﺯﺍﺭ "ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺑﺎ ﭘﯽﮔﻴﺮی ﺳﺮﺳﺨﺘﺎﻧﻪ، ﺣﻮﺯﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩﺗﺮ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﺮﺩ. ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺧﺰﺍﻧﻪﺩﺍﺭی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﺟﺮﺍﻳﯽ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ژﺍﻧﻮﻳﻪ 2020 ﺑﺨﺶ ﻣﺎﻟﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﮐﺮﺩ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ 18 ﺑﺎﻧﮏ ﺍﻳﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﺷﺒﮑﻪ ﻣﺎﻟﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭی ﺻﻨﺎﻳﻌﯽ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻕ، ﻓﻠﺮﺍﺕ ﻭ ﮐﺸﺘﻴﺮﺍﻧﯽ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ.

ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺪﻑﻫﺎی ﺗﺤﺮﻳﻢ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﻫﺴﺘﻪﺍی ﻭ ﺩﻓﺎﻋﯽ، ﺳﺎﺯﻣﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﮐﺎﻻﻫﺎ، ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﻭ ﻭﻳﮋﮔﯽ، ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﺍی ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺮژی ﺍﺗﻤﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﺁﻟﻴﺎژﻫﺎی ﺁﻟﻮﻣﻴﻨﻴﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﮐﺎﺭﺑﺮﺩ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ.

ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎی ﺷﺎﺧﺺ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﮐﺮﺩ، ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎی ﺷﻮﺭﺍی ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻭ ﻭﺯﺭﺍی ﮐﺸﻮﺭ ﻭ ﺍﻁﻼﻋﺎﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎی ﺍﻣﻨﻴﺘﯽ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﻧﻘﺾ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ.

ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﺤﺪﻭﺩی ﺍﺯ ﻣﻌﺎﻓﻴﺖﻫﺎی ﺗﺤﺮﻳﻤﯽ ﺭﺍ ﺗﻤﺪﻳﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﺁﻥ ﻣﺠﻮﺯ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﺮﻕ ﻭ ﮔﺎﺯ ﻁﺒﻴﻌﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﺮﺍﻕ ﺍﺳﺖ.

ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻫﺪﻑ ﻋﻤﺪﻩ "ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﻣﺤﺮﻭﻡ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩﻫﺎ ﺩﻻﺭ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻧﻔﺘﯽ ﺍﺯ ﻁﺮﻳﻖ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻧﻔﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺳﺎﻝ 2018 ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻳﮏ ﭼﻬﺎﺭﻡ 2.5 ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﺑﺸﮑﻪ ﻧﻔﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎ ﻣﯽﻓﺮﻭﺧﺖ ﺻﺎﺩﺭ کند.

ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺁﻣﺎﺭ ﺻﺪﻭﺭ ﻧﻔﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺻﻨﻌﺖ ﻧﻔﺖ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﺳﻂ ﺳﺎﻝ 2020 ﺑﻪﺗﺪﺭﻳﺞ ﻓﺮﻭﺵ ﻧﻔﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻪ ﻧﺰﺩﻳﮑﯽ ﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﺑﺸﮑﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ. ﺣﺘﯽ ﺩﺭ  ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﻢ ﻋﻮﺍﻳﺪ ﻓﺮﻭﺵ ﻧﻔﺖ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺣﺪ 10 ﺩﺭﺻﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺳﺎﻝ 1400 ﺩﻭﻟﺖ، ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ ﺍﺯ 30 ﺩﺭﺻﺪی ﺳﻬﻢ ﻓﺮﻭﺵ ﻧﻔﺖ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺩﺭﺁﻣﺪی ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ – ﻣﺜﻼً ﻣﺎﻟﻴﺎﺕﻫﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻳﮏ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺭﺍ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ – ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺮﺍی ﮐﺴﺐ ﻋﻮﺍﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ، ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺵ ﺩﺍﺭﺍﻳﯽﻫﺎ ﻭ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﻗﺮﺿﻪ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺭﻭی ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﮐﺴﺮی ﺑﻮﺩﺟﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﺳﺖ. ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺩﺳﺎﻣﺒﺮ ﮐﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﭘﻴﺶﻧﻮﻳﺲ ﻻﻳﺤﻪ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺳﺎﻝ 1400 ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺍﺩ، ﺭﻗﺒﺎﻳﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﯽ ﺧﻮﺵﺑﻴﻨﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﺪﻫﺎی ﻧﻔﺘﯽ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺧﺮﺩﺍﺩ 1400 ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﮐﺎﺭﻧﺎﻣﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺯﻳﺮ ﺫﺭﻩﺑﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

اینستکس، کانال سوئیس و انفعال اروپا
ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ، ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﻝﺗﺮﻳﻦ ﺳﻄﺢ ﺭﺳﻴﺪﻩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎی ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ ﻟﻔﻈﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻋﻤﻠﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ 18.1 ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﺩﻻﺭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2018 ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ 5 ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩ ﺩﻻﺭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2019 ﺭﺳﻴﺪ، ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ   ﻣﯽﺭﻭﺩ ﺁﻣﺎﺭ ﺳﺎﻝ 2020 ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺳﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﯽ ﻋﻀﻮ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﺗﺒﺎﺩﻻﺕ ﺗﺠﺎﺭی ﺍﻳﻨﺴﺘﮑﺲ ﺍﺷﺎﺭﻩ می‌کنند، ﮐﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺗﺮﺍﮐﻨﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ 31 ﻣﺎﺭﺱ 2020 ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ. ﻣﻘﺎﻡﻫﺎی ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺗﺨﻤﻴﻦ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺮﺍﮐﻨﺶﻫﺎی ﺑﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻳﻮﺭﻭ ﺍﺯ ﻁﺮﻳﻖ ﺍﻳﻨﺴﺘﻨﮑﺲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻭﻟﯽ ﻣﺰﺍﻳﺎی ﺍﻳﻦ ﻣﺠﺮﺍ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺑﻮﺩﻩ است.

ﺭﻭﺯ 27 ﻓﻮﺭﻳﻪ، ﺳﻮﺋﻴﺲ ﻭ ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻳﮏ ﺗﺮﺍﮐﻨﺶ ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﯽ 2.3 ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻳﻮﺭﻭﻳﯽ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ژﺍﻧﻮﻳﻪ، ﺭﺍﻩﺍﻧﺪﺍﺯی ﺳﺎﺯﻭﮐﺎﺭ "ﺗﻤﻬﻴﺪ ﺗﺠﺎﺭی ﺍﻧﺴﺎﻥﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺳﻮﺋﻴﺲ" ﺭﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺗﺮﺍﮐﻨﺶ ﺍﺯ طریق ﮐﺎﻧﺎﻝ ﺳﻮﺋﻴﺲ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ژﻭﺋﻴﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺯﻭﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﭙﺮﺩﻩﻫﺎی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺑﺮﺍی ﺧﺮﻳﺪ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

بلاتکلیفی لوایح FATF
ﺑﻪ ﺭﻏﻢ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻗﻮﻩ ﻣﺠﺮﻳﻪ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﮐﻞ ﺑﺎﻧﮏ ﻣﺮﮐﺰی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﮐﻨﻮﺍﻧﺴﻴﻮﻥ ﭘﺎﻟﺮﻣﻮ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﻳﺎﺕ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥﻳﺎﻓﺘﻪ ﻓﺮﺍﻣﻠﯽ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﮐﻨﻮﺍﻧﺴﻴﻮﻥ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﺎﻟﯽ ﺗﺮﻭﺭﻳﺴﻢ، ﻣﺠﻤﻊ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﻈﺎﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﻫﻴﭻﻳﮏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﻓﻮﺭﻳﻪ 2020، ﮐﺎﺭﮔﺮﻭﻩ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﺎﻟﯽ (FATF) ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻬﺪﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺍﺻﻼﺣﺎﺕ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2016 ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ، ﻫﺸﺪﺍﺭﻫﺎی ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ "ﻟﻐﻮ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻌﻠﻴﻖ ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ" ﻋﻤﻠﯽ ﮐﺮﺩ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ، ﺟﻤﻬﻮﺭی ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﺮﻩ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻭ ﮐﺸﻮﺭی ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ "ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺳﻴﺎﻩ" ﺍﻑﺍیﺗﯽﺍﻑ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﻭﻟﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍی ﺗﺼﻮﻳﺐ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﮐﻨﻮﺍﻧﺴﻴﻮﻥ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ، ﻭ اظهار ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﺭ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﻑﺍیﺗﯽﺍﻑ "ﺗﺮﺍﮐﻨﺶﻫﺎی ﺗﺠﺎﺭی ﻭ ﻣﺎﻟﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻁﻮﺭ ﻓﺰﺍﻳﻨﺪﻩﺍی ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ، ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺗﺮﺍﮐﻨﺶﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﺷﺪ ﺗﺠﺎﺭﺕ، ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﻭ ﺭﺷﺪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺬﺍﺷﺖ."

رویارویی‌های تمام‌عیار در سال 2020
ﺗﻨﺶ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﺖ "ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﻭ ﭘﺎﺳﺦ "ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺩﻭﻡ ﺳﺎﻝ 2019 ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺳﺎﻝ 2020 ﺍﺯ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﺩ.

ترور شهید سلیمانی و حمله به عین‌الأسد
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺮﻭﺭ سردار ﻗﺎﺳﻢ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﯽ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻴﺮﻭی ﻗﺪﺱ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ژﺍﻧﻮﻳﻪ، ﻭ ﺗﻼﻓﯽ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺣﻤﻼﺕ ﻣﻮﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩﻫﺎی ﻣﺤﻞ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﺩﺭ ﻋﺮﺍﻕ، ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺩﻭ   ﻁﺮﻑ ﺗﻨﺶﺁﻟﻮﺩ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺎﺭﻭﻳﯽ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻧﮑﺸﻴﺪ.

تلاش نافرجام آمریکا برای اسنپ‌بک و پایان تحریم تسلیحاتی ایران
ﺩﺭ ﻋﻮﺽ، ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻓﺮﺳﺎﻳﺶ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺳﻂ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﺗﺮﻓﻨﺪی ﻧﺎﻓﺮﺟﺎﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﮐﻮﺷﻴﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻞ ﺭﺍ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺤﺮﻳﻢﻫﺎی ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ. در عوض ایالات متحده در صحن شورای امنیت تحقیر شد و جز جمهوری دومینیکن نتوانست کشور دیگری را با خود همراه کند. در نهایت تلاش آمریکا برای اسنپ‌بک و فعال‌سازی مکانیسم ماشه شکست خورد و بنابر مفاد قطعنامه 2231 تحری‌های تسلیحاتی ایران از 18 اکتبر 2020 لغو شد.

ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﻼﺵ ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻗﺪﺭﺕ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮیﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﻨﺪ. اما ﺑﺎ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺷﺪﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭی ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ، ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻅﺎﻫﺮﺍً  ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺩﺍﺩ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮی ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎ ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﺪ.

ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺭژﻳﻢ ﺩﺭ ﻭﺍﺷﻨﮕﺘﻦ
ﺑﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﺤﺚ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﮑﺎﻧﻴﺴﻢ ﻣﺎﺷﻪ، ﻧﮕﺎﻩﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﻋﻄﻒ ﺑﻌﺪی ﺷﺪ: ﺭﻭﻳﺎﺭﻭﻳﯽ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ ﭘﺮﺯﻳﺪﻧﺖ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺑﺎ ﺟﻮ ﺑﺎﻳﺪﻥ، ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺳﺎﺑﻖ ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭی ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍک ﺍﻭﺑﺎﻣﺎ. ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﮐﺎﻧﺪﻳﺪﺍ ﭼﺸﻢﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﺑﺮﺍی ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ: ﺍﮔﺮ ﺗﺮﺍﻣﭗ ﺑﺮﺍی ﺑﺎﺭ ﺩﻭﻡ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽﺷﺪ، ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺒﺮﺩ "ﻓﺸﺎﺭ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮی" ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽﺩﺍﺩ؛ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﻣﯽﺷﺪ، ﻣﻮﺿﻊ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭی ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﻣﯽﺷﺪ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺣﺎﻟﺖ، ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺮﺟﺎﻡ، ﻋﻤﻴﻖ ﻣﯽﺑﻮﺩ: ﻳﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﯽ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ، ﻳﺎ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﺣﻴﺎی ﺁﻥ.

در نهایت ورق در واشنگتن برگشت و ترامپ بدون هیچگونه دستاوردی -اعم از تغییر رفتار و توافق بهتر تا تغییر رژیم- کاخ سفید را ترک کرد.

ترجمه علی آزادی

 

منبع: اقتصاد نیوز